Geschreven door Nikkie van Lierop.
Toen Karen me vroeg om haar therapiesessies aan te vullen met klank en samen rituelen te bedenken, hoefde ik geen twee seconden na te denken, ik heb altijd rotsvast in die combinatie geloofd. We hadden geen idee hoe haar cliënten hierop zouden reageren, maar we waren er echter van overtuigd dat het zou werken, het was een heel sterk gevoel bij ons beiden.
Hoe wonderlijk en krachtig die combinatie kan zijn, willen wij hier graag met u delen. Het spreekt vanzelf dat we de namen van onze cliënten hier veranderen.
Laat ik onze eerste gezamenlijke cliënt Merel noemen.
Sessie 1
Merel heeft heel wat meegemaakt in haar leven, dat merkte ik meteen toen zij Karens praktijk binnenkwam. Karen had me al in grote lijnen verteld waar ze mee zat, dus verbaasde het me niet dat de vrouw buiten adem was. Haar stem was hoog en dun, haar ademhaling gejaagd, alsof ze voor iemand op de vlucht was. Bovendien had ze letterlijk een krop in de keel, daar kon je niet naast kijken.
Ze wist dat ik erbij zou zijn, maar deinsde toch verschrikt achteruit toen ze me zag. Ze zei dat ze bang was dat ik haar veilige plekje zou proberen binnen te dringen, dus wilde ze dat ik zo ver weg mogelijk bij haar vandaan zou blijven. Nee, ze vertrouwde me niet.
Dat veilige plekje is haar heilig, het enige wat haar bescherming biedt, zo voelt ze. Ze is al een tijdje cliënt bij Karen en heeft een lange weg afgelegd. Het was tijd voor een volgende stap, zo wist Karen, daarom vroeg ze mij erbij. Dat Merel zo heftig reageerde op mijn aanwezigheid is dus meer dan begrijpelijk.
Karen begon aan een geleide meditatie die ik volgde met diepe, zachte klanken uit een keramisch instrument. Het geluid lijkt wat op een briesje tijdens een zomerse dag. Ook kan het beelden oproepen van mooie landschappen, of rustig kabbelende beekjes. Iets dat geruststelt, dus, maar ik merkte dat ze toch niet helemaal op haar gemak was, hoe zacht ik ook blies. Hoewel haar ogen gesloten waren, was ze zich zeer bewust van waar ik zat.
Na de meditatie vertelde ze over de plaats waar Karen haar naartoe had gebracht. Er was veel groen, grote sterke bomen en bloemen, overal kleurige bloemen. Daar is Merel het liefst, maar mijn klanken vond ze heel eventjes wat dreigend. Zo zie je maar weer: wat voor de een dromerig kan overkomen, brengt bij een ander iets donkers.
Hoewel ze nog steeds wat angstig was, mocht ik ondertussen toch iets dichterbij komen zitten, maar nog steeds met voldoende afstand.
Karen praatte met haar, vroeg haar wat ze diep in haar hart nodig had, en waar ze bang voor was. Ik heb bewonderend zitten luisteren. Niet moeilijk dat Merel zich bij haar zo veilig voelt, Karen is een geweldige therapeute. Merel begon te praten, ik kon zien dat ze het moeilijk vond (wellicht omdat ik erbij zat).
Op dat moment voelde ik heel sterk dat ze liefde nodig had. Moederlijke liefde. Dat heeft ze eigenlijk nooit gekend, zo zei ze. Ik nam een ander instrument in mijn handen. Als je daarop tokkelt, lijkt het geluid op iets dat wel eens boven een wieg hangt. Iets met een draadje waar, wanneer je eraan trekt, een lieflijk melodietje uit komt. Toen ik daarbij begon te neuriën werd ze overrompeld door een hevige huilbui. Het ging niet om een paar tranen, maar om een oceaan – of een tsunami – van emoties die al te lang hebben vastgezeten. Alsof een dam doormidden brak. Een dam, die ze zelf zorgvuldig om zich heen had gemetseld zodat niemand haar nog zou kunnen kwetsen. Plots kwam al dat verdriet, al die pijn naar boven. Karen wist meteen wat zij moest doen: ze nam Merel praktisch op schoot en wiegde haar als een kind, terwijl ik doorging met neuriën en tokkelen. De twee verwerden tot liefdevolle moeder en gekwetst kind, dat zich even veilig mocht voelen. Ik kreeg er zelf tranen van in mijn ogen, het was zo mooi om dat te zien. Dit intieme moment zal ik nooit vergeten, al word ik honderd.
Wat Karen en ik zagen nadat Merel bedaard was: een vrouw met een blosje op haar wangen en mooie lichtjes in de ogen. Een moedige vrouw die haar angsten in de ogen durft te kijken en ermee aan de slag wil. Een mooie vrouw, ook, die klaar is om te beginnen aan haar leven. Alsof er een wedergeboorte had plaatsgevonden. Ze zei dat de klanken haar troostten, haar het gevoel gaven een meisje te zijn wiens moeder aan haar bed staat te zingen, zoals zij er altijd naar verlangd heeft.
Mijn hart bloeide helemaal open.
Na de sessie vroeg ik aan Karen of zij ook had gezien wat ik zag. Ja, zei ze, die krop in haar keel is geslonken! Ook hadden we de verandering in Merels stem gehoord: die was nu veel helderder, zekerder en rustiger.
Emoties uiten zich via de keel. Als je bijvoorbeeld niet genoeg huilt, komt die keel vast te zitten, dan blokkeert die als het ware. Praten wordt moeilijker, bovendien kan onder andere je maag evenzeer in de knoop geraken. Verdriet en pijn opkroppen kan – buiten dat het vaak pijnlijk is – zware gevolgen hebben, het is dus erg belangrijk dat emoties geuit worden.
Later belde Merel Karen met het bericht dat haar huisdokter niet wist wat er met haar gebeurd was, maar dat ze zeker en vast met ons moest doorgaan, ook hij had het grote verschil gemerkt. Ze klonk opgelucht, zei Karen.
Karen en ik zijn overtuigd dat Merel een sterke vrouw is, die bakken liefde in zich heeft, en wij zullen haar helpen die liefde ook naar zichzelf te richten. Met babystapjes, misschien, en soms met grote sprongen, maar wél vooruit.
Ook zijn we er van overtuigd dat wij een krachtig team zijn, en dat wij samen nog veel mooie dingen gaan beleven. Uiteindelijk brengt elke cliënt een les mee, het zijn lessen die we met veel graagte zullen leren.
Terug naar overzicht Contacteer ons
Sessie 2
Ze zag er opgewekt uit toen ze de praktijk binnenkwam.
Met lichtjes in haar ogen herhaalde ze nogmaals dat haar huisdokter haar had gezegd dat ze – hoewel hij niet wist wat we uitgespookt hadden om haar plots zo te zien open bloeien – zeker door moest gaan met onze rituele sessies, het had haar nog meer gemotiveerd. Er is zeker nog werk aan de winkel, maar ze is echt vastberaden om vooruit te gaan. Gelukkig was ze deze keer niet zo bang meer voor mij, maar toch diende ik nog steeds wat afstand te houden.
Na de geleide meditatie vroeg Karen haar om te vertellen over de muur die ze zo stevig om zich heen had gebouwd.
“Die dient om me te beschermen voor iedereen die kwaad in de zin heeft”, antwoordde ze resoluut.
“Wie zijn die mensen dan?” vroeg Karen. Het komt erop neer dat ongeveer iedereen in aanmerking kwam om haar te pijnigen. Nee, Merel had niet veel vertrouwen in anderen. Wat een last om dragen, dacht ik, niet moeilijk dat ze haar emoties zo krampachtig voor zich houdt. Zich kwetsbaar opstellen was geen optie, dat zou zeker misbruikt worden. Het gevoel hebben dat iedereen in je omgeving een mes in je rug wil steken moet echt vreselijk vermoeiend zijn. Het is inderdaad zo dat velen denken dat kwetsbaarheid iets is dat je niet mag tonen. Het wordt nog steeds al te vaak verward met zwak zijn, terwijl het juist grote moed vergt om je ware zelf te tonen.
Karen haalde een stevige mand boven. In die mand zaten grote en kleinere keien en popjes, zowel mannelijke als vrouwelijke.
Ze liet Merel de muur bouwen waarachter ze zich zo veilig voelde, of misschien is ‘waande’ een beter woord. Heel nauwkeurig zette ze kei tegen kei, tot ze een cirkel had gevormd. Ik vond het eigenlijk best grappig: cirkels worden over de hele wereld gebruikt in rituelen allerhande om bescherming te verkrijgen, en je intenties kracht bij te zetten. Zo zie je maar weer dat kennis van rituelen nog steeds diep bij ons allen zit ingebed, alleen hebben de meesten dat niet (meer) door.
Nu vroeg Karen haar om die popjes een plaats te geven. Het eerste dat ze uit de mand nam, was zijzelf. Ze zette het meteen binnen de muren. Al de anderen stonden er omheen. Ze benoemde de spelers. Die spelers waren vooral familie.
Karen vroeg of er echt niemand anders mee binnen de muren mocht komen zitten. Dat mocht niet. Toen Karen ‘Merel’ buiten de cirkel zette, werd heel snel duidelijk dat ook dat niet kon. Zo veranderde Karen steeds de positie van de poppen, en zette Merel ze weer waar zij ze hebben wilde. Ik voelde na een tijdje hoe moe en triest ik zelf werd van haar harde werk om alles te houden zoals zij het goed achtte. Tegelijkertijd zag ik ook hoe moe ze er zelf van werd. Karen bleef haar bestoken met vragen: “Mag deze even bij je zitten? En als we deze pop nu eens dààr zetten?” Altijd antwoordde Merel met: “Nee, dat gaat niet, want…” Karen nam een kei weg. Nu zat er een gat in die muur! Even liet Merel haar schouders hangen. Karen troostte haar. Ik kan u vertellen: dat kan ze als geen ander, het is altijd mooi om te zien. Merel was op dat moment een inzicht rijker, denk ik.
Al die tijd had ik gefascineerd zitten toezien op wat er gebeurde, ik leer enorm veel bij telkens ik Karen aan het werk zie. Ze doet dat met zo’n vastberadenheid en liefde, dat ik dat altijd in mijn hart voel.
Eigenlijk wist ik niet meteen hoe ik nog zou kunnen bijdragen aan deze wonderlijke sessie, maar Merels lichaamstaal was duidelijk en plots wist ik wat te doen. Ik vroeg haar of ik even achter haar mocht staan, en haar schouders aan mocht raken. Dat mocht, zei ze, maar ze keek me eerst toch wat argwanend aan. Wat was ze verkrampt! Haar nek en schouders zaten helemaal vast. Ze had hier vandaag hard gewerkt, zo met die keien sjouwen is immers niet niks, zei ik haar. Ik gaf haar wat Reiki, wat haar enigszins ontspande. Daarna pakte ik mijn trommel, begon erop te slaan en riep van Hoe! en Ha! en vroeg haar om op te staan en mee te roepen, zo luid ze kon. Het ging moeizaam, maar als je een muur wilt afbreken gaat dat niet zonder dat er genoeg lawaai bij wordt gemaakt, nietwaar? De kreten die ze uitte waren lang niet luid genoeg, dus Karen en ik spoorden haar aan om vooral toch te blijven proberen. Ik besloot de trommel in Merels handen te duwen en zei haar er zelf op te kloppen en zodanig diende te roepen dat ze zichzelf er bovenuit kon horen. U had het moeten zien, daar stonden we met ons drieën: Karen en ik roepend en bulderend terwijl Merel op die trommel sloeg en echt haar best deed om mee te brullen, maar dat voorlopig nog niet echt kon. Steeds opzwepender gingen we tekeer, tot we haar uiteindelijk hoorden, en Karen en ik meteen een klein gat in de lucht sprongen van plezier, haha!
Het was alsof Merel zelf een barst in haar innerlijke muur had gemaakt, ze schrok er zelf van, en begon te lachen! Slechts een keer had ze een stevige kreet geuit toen ik de trommel weer terug nam, het was goed geweest. Eerst moest dit maar even bezinken, dacht ik, voordat we volgende keer verder gaan.
Karen mailde me de volgende dag met het fantastische bericht dat Merel eindelijk wist wat ze wilde doen in haar leven. “Je gelooft het niet”, zo schreef ze, “Merel wil gaan voordragen, en ze meent het!”
Voordragen.
Voor een publiek en alles.
De verlegen Merel met de kleine stem.
De fantastische Merel die mooie, ontroerende brieven en gedichten schrijft.
Het kwam binnen als een grote kei die van een berg dondert. Ja, natuurlijk, dat is het! Het is zo logisch als wat!
En wij zullen haar helpen om dat doel te bereiken, want ze heeft het helemaal in zich.
Ik kijk al uit naar de volgende keer!
Terug naar overzicht Contacteer ons
Sessie 3
Merel had er zin in, dat zagen we toen ze vrolijk binnen kwam. Het is duidelijk dat ze vooruit wil. Ze ging meteen zitten, denkend dat de opbouw van onze sessie op dezelfde manier zou gebeuren als anders. Ze keek even op toen Karen haar vertelde dat we andere plannen hadden.
Deze keer begon Karen niet zoals gewoonlijk met een geleide meditatie, maar met iets anders.
Ze stond op en vroeg Merel voor haar te komen staan.
Met vooruit gestrekte armen en met de handpalmen naar voren gericht, maande Karen haar aan hetzelfde te doen. Karen zette een stapje naar voren, waardoor de handpalmen van beide vrouwen elkaar aanraakten. Zachtjes duwde ze tegen die van Merel. Er was geen enkel teken van weerstand. Merel moest zelfs een stapje naar achteren zetten, omdat ze anders haar evenwicht zou verliezen. De tweede poging leverde hetzelfde resultaat op. Weer liet Merel zich als het ware omduwen. Karen keek in haar ogen en probeerde opnieuw. Weer deinsde Merel achteruit. Tranen begonnen te vloeien. Karen vroeg haar hoe ze zich voelde. Zwak, zei ze.
Vervolgens deed ik een aardingsoefening met haar. Het is een hele leuke: je doet het staand, met bewegende knieën en heupen zodat het na een tijdje lijkt of je sexy staat te dansen, met je handen in de lucht. Het krachtige aan deze oefening is dat je voeten, door een verbinding te maken tussen aarde en hemel (of kosmos), heel stevig in de aarde komen te staan. Je ‘zuigt’ met je handen en voeten als het ware energie uit de aarde, laat het door je hele lichaam omhoog gaan tot in je vingertoppen. Daarna reik je naar de lucht en grijpt deze keer de energie van de kosmos, en laat die in je neerdalen tot onder je voeten. Eigenlijk word je dan zoals een boom: stevig met je wortels verankerd, en met je takken reikend naar de lucht. Omdat je na een tijdje de energie van zowel aarde als kosmos door je heen voelt stromen, en bovendien met je heupen en knieën beweegt, kregen we het algauw warm en verschenen er blosjes op onze wangen.
Toen we klaar waren, deed Karen de oefening van voorheen opnieuw.
Deze keer was er een duidelijk verschil: Merel liet zich niet meer zomaar omduwen. Haar voeten bleven stevig staan en ze duwde zelfs voorzichtig terug. Ook nu werd weer bewezen hoe krachtig zulke simpele oefeningen kunnen zijn, dat valt niet te onderschatten. Merel voelde zelf ook dat ze veel sterker in haar schoenen stond, haar ogen straalden. We bezegelden haar nieuwe kracht door te smudgen. Smudgen is iets wat je kan doen om een ritueel te openen, bijvoorbeeld, maar ook om jezelf en je omgeving te ‘reinigen’. Dat wordt gedaan door gedroogde, witte salie te branden. Je kunt jezelf volledig in de heerlijk geurende rook wentelen, maar je kunt er ook elke hoek van je huis of tuin mee ‘schoonmaken’. Bacterieën moeten er niet van weten en maken zich dus schaars, evenals alles wat negatief is.
Het was tijd om de trommel weer boven te halen. Ik sloeg er stevig op los. Karen en ik riepen zinnen als Hoe, Ha, mij kan niks overkomen, en Ik sta stevig op de grond, niemand kan mij nog kwetsen, Hoe, Ha, enzoverder. We maanden haar aan onze zinnen te herhalen tot ze die zelf geloofde. Het duurde even voordat ze zich eraan overgaf, maar eens ze begon, was ze amper te stuiten! Het leek wel alsof ze dat al jaren eerder had willen doen. Haar hele houding veranderde, ze stond trots rechtop, met haar schouders achteruit. Op den duur onderbrak ze ons zelfs, zodat ze zelf kon kiezen wat ze wilde brullen! Ze gromde, bulderde en stampvoette zo luid dat ik even aan de buren moest denken die hopelijk niet thuis waren! Echt, het was geweldig om dat te mogen meemaken. Zo’n bange Merel zo te zien veranderen, te zien openbloeien als een roos en transformeren in een vrouw die niet met zich laat sollen, dat is fantastisch.
Nu ze zich veilig genoeg voelt om dit in Karens praktijk te doen, met enkel ons beiden als getuigen, is er hopelijk een zaadje geplant, een pril begin van iets nieuws, dat zich kan uitbreiden naar haar dagelijkse leven. Ik heb het gevoel dat we op de goeie weg zijn.
We sloten af met een ritueeltje dat ik graag doe: ik waste haar handen. Elk vingerkootje kreeg mijn volle aandacht. Ik wees haar erop dat de linkerhand voor ontvangen, en de rechter voor geven staat. Dat de twee even belangrijk zijn. Vrouwen geven gemakkelijker dan dat ze ontvangen, dat is bij haar niet anders. We stonden er een tijdje bij stil, terwijl ik de heerlijk zachte zeep over haar huid wreef tot het schuimde. Eigenlijk is dit een intieme daad en ik vond het erg mooi dat ze dit toeliet.
Ik merkte op dat ze hele mooie slanke vingers heeft en vroeg haar of ze misschien piano speelde. Ze zei dat ze dat altijd al heeft willen doen. Toen ik haar handen afdroogde zei ze dat ze les zou gaan nemen.
Volgens Karen en mij is er wel degelijk iets veranderd bij Merel. Ze is vastbesloten om te spreken voor publiek en nu wil ze ook pianoles volgen. Deze twee ideeën bedacht ze op amper drie sessies. Voor mij betekent dit dat ze een ruimte in zichzelf heeft gecreëerd. Dat kan alleen als je iets loslaat, iets wat je niet langer nodig hebt en waar je jezelf niet meer achter hoeft te schuilen.
Karen en ik werken echt heel fijn samenwerken. We voelen elkaar sterk aan en geven mekaar de vrijheid om tijdens onze gezamenlijke sessies te doen en zeggen wat in ons opkomt, en het klopt altijd.
Evenwicht, dus.
Ondertussen bereiden we onze volgende sessie met Merel voor. Voor ons is het nu al duidelijk dat die misschien wel de heftigste zal worden.
Wij kijken er al naar uit!
Terug naar overzicht Contacteer ons
Sessie 4: In het bos
Die dag in dat bos mochten we ook Merel verwelkomen. We maakten er een punt van om elke cliënt in stilte naar onze plek te begeleiden. Tijdens de korte wandeling kregen we zo allen de tijd om in onszelf komen. De lieve Merel werd plots bang en begon te huilen. Dit was erg ver buiten haar comfortzone, ze wist niet waar ze terecht zou komen en wat wij met haar zouden doen. Maar Merel zou Merel niet zijn als ze de sprong niet zou wagen!
De natuur is waar zij het liefst is, dat blijkt ook uit de geleide meditaties die Karen elke keer met haar doet. Ze komt dan altijd terecht in groene weilanden en prachtige bossen, met veel bloemen in alle kleuren. Daarbij begeleid ik hen met zachte klanken en melodieën. Dat sterkt haar om de sessies, waarin we haar iedere keer uit die veilige plek vragen te komen, al is het maar voor even.
Deze keer was niet anders.
Bij een vorige sessie vroeg Karen haar zichzelf aan te raken, te strelen. Daar heeft Merel het erg moeilijk mee. Het vergde heel wat moed van zichzelf om haar vingers op haar gezicht te voelen.
Deze keer vroeg Karen haar of zij haar handen mocht masseren. Na enig twijfelen liet ze het toe. Daarna vroegen we haar of ik dat ook mocht doen. Voor mij was ze nog steeds een beetje bang, maar uiteindelijk mocht het toch. Dat onze handen zo veel van elkaar verschillen, zei ze, de manier van aanraken ook. Karen had heerlijk geurende crèmes mee, en Merel koos er eentje uit.
Ze ontspande zichtbaar. Iets later masseerde ze ook onze handen. Ze deed het zo zacht als een… Merel. Toen we geritsel in de struiken hoorde, fantaseerden we lachend dat er eekhoorns waren, en andere leuke diertjes. Ze hielden afstand, bekeken ons vanop takken en van achter knoestige boomstammen.
Op de weg terug naar haar wagen was ze niet bang meer. Ze zei dat ze altijd wel met ons in een bos wilt zitten!
Terug naar overzicht Contacteer ons
Sessie 5
Merel vertelde ons bij de vorige sessie dat ze op reis zou gaan en hoe angstig ze daar tegenover stond.
Vliegen vond ze vreselijk, zei ze, en ze hoopte op een zitje ergens vooraan in het vliegtuig, en liefst geen drukte. We zeiden dat – mocht ze toch achteraan komen te zitten – ze gewoon aan de stewardess kon vragen of ze met iemand van plaats kon ruilen, dat dit wel vaker gebeurt. Om hulp vragen was nog steeds moeilijk voor haar, maar ze beloofde dat ze het zou proberen. Ook hoopte ze dat ze niet al te veel met andere mensen moest samenzijn, ze vertrouwde nog steeds niemand.
Karen begon aan een geleide meditatie, waarbij ze Merel meenam naar haar favoriete plek: een bos, bezaaid met bloemen. Ik begeleidde met klanken.
Iets later zette Karen haar in een vliegtuig. We speelden in op haar angsten. Het werd een grappige bedoening! Plots werd Karen een bosdiertje, een eekhoorntje! Meteen ging ik erin mee. We tsjilpten, koerden, kwaakten en praatten met dierenstemmetjes en lachten. “Oei,” zei ik plots, “we krijgen turbulentie, haha!” Onze stemmetjes werden nog sneller en grappiger. “Piep!” zei Karen de muis. “Oe-oe-oe!” zei ik, Nikkie de aap. We hadden er echt lol in, en Merel niet in het minst. Het leek wel of we op de kermis zaten, of in een pretpark, met ons gejoel!
Na afloop gaven we haar een opdracht mee: schrijf een verhaal op dat vliegtuig.
Merel wil graag durven voordragen, dus zeiden we dat ze iets moest schrijven dat ze aan ons zou voorlezen bij de volgende sessie.
Een paar weken later was het zover.
Toen ze binnenkwam zagen we meteen dat ze er fantastisch uitzag: ze was helemaal niet buiten adem (zoals de eerste keer), maar straalde als een zon!
Ze had zich tot haar verbazing erg geamuseerd op haar reis, hoewel ze niet elk moment even leuk had gevonden. Eerst en vooral kreeg ze een plaats helemaal achterin het vliegtuig en was ze al bang voordat de deuren werden gesloten. Dat was te verwachten, dacht ik nog. Zoals we voorspeld hadden, kreeg ze een andere plaats vooraan. Ze had iets overwonnen, zoveel was duidelijk. Dat ze echt geschrokken was van sommige mensen, zei ze. Dat niet iedereen erop uit was om haar pijn te doen en te verraden. Ze was er zowaar ondersteboven van.
Toen ze op een dag in haar eentje ging wandelen en echt niemand tegen kwam, kreeg ze het benauwd. Ze was zichzelf tegengekomen, zei ze. Tenminste: haar innerlijk kind. Het kleine meisje was geschonden en gewond, en kwaad. Kwaad op Merel. Omdat Merel haar niet in bescherming had genomen toen ze het moeilijk had. We voelden haar pijn maar wisten ook dat ze een geweldige groei had meegemaakt.
Deze sessie begonnen we anders dan anders. We hadden een matrasje op de grond gelegd en vroegen of ze wilde gaan liggen. Zoals altijd was de lieve Merel eerst een beetje angstig, maar – eveneens zoals altijd – deed ze toch wat we vroegen. Intuïtief voelde ze toch dat we geen kwaad in de zin hadden, dat ze veilig was bij ons. Bovendien wilt ze zo graag vooruit zodat ze zichzelf uiteindelijk kan bevrijden van alles wat haar tegenhoudt, dat ze de moed altijd bijeen weet te schrapen en doet wat nodig is.
Ik begon met mijn instrumenten om haar open te zetten. Karen hielp me daarbij. Soms – zo dacht ik – komt een mens een paar armen tekort!
Nadat Merel helemaal rustig was, vroegen we haar het verhaal – dat ze op het vliegtuig had geschreven – aan ons voor te lezen. Karen en ik gingen op stoelen naast elkaar zitten, zoals een echt publiek, en Merel stond recht.
Het was een mooi verhaal, waarin ze over haar innerlijk kind vertelde.
Alleen kwam het nog niet echt binnen. Ik gaf haar een paar tips: dat als je je stem lager doet klinken en trager gaat lezen en – in dit geval – zonder al te veel intonatie, maar eerder ingetogener, zo’n verhaal veel beter binnenkomt.
Ze deed het prima. Dit was niet zomaar meer een opstel, nee, dit was vertellen.
We applaudisseerden, maar Karen schoof nog een derde stoel bij en zei dat Merel het nog eens moest voorlezen. Alleen zat haar innerlijk kind op die stoel naast ons. Daar schrok ze erg van. Maar Merel zou Merel niet zijn als ze het niet zou proberen. Het begon wat moeizaam, ze huilde even maar zette moedig door.
Een paar tellen later herpakte ze zich en deed dat geweldig.
Wat we hoorden en zagen was zo hartverscheurend mooi en zo liefdevol dat Karen en ik de rest van het verhaal zelf met tranen zaten. Ja, toen kwam het pas echt binnen. Het was een verhaal waar velen iets uit kunnen leren en dat velen zou kunnen helen. Merels stem was krachtig, zuiver, duidelijk en eerlijk.
Zelfs nu nog, terwijl ik dit neerschrijf, voel ik tranen achter mijn ogen prikken.
Van dankbaarheid, en misschien ook een beetje van trots, geef ik toe.
Het verbaast ons elke keer weer hoe Merel met rasse schreden vooruit gaat, onversaagd en met haar hele wezen.
Karen en ik geloven met heel ons hart dat we Merel nog zover zullen krijgen dat ze ooit, wanneer we met De Zielhouderij iets in groepsverband gaan doen, iets zal komen voorlezen dat zij zelf heeft geschreven, met de stem die ze daartegen als natuurlijk zal beschouwen.
De stem waar ze naar gezocht heeft.
Ja, de stem die Karen en ik haar helpen vinden.
Go, Merel!
Terug naar overzicht Contacteer ons
Sessie 6
Die Merel is een vat vol verrassingen, kan ik u vertellen!
Zoals ze deze keer binnen kwam hadden we haar nog nooit gezien! Karen en ik klapten zowat in onze handen van vreugde! Was dit dezelfde Merel van een paar maanden geleden?
Voor het eerst zagen we haar in een mooie jurk en ze had er hoge laarzen onder aan. Ook was ze naar de kapper geweest en had zich een vrouwelijke coupe laten aanmeten.
Bovendien had ze lippenstift op, en haar ogen, die tot nu toe altijd wat angstig hadden gekeken, daar zaten nu pretlichtjes in. Wat een transformatie, wow!
Aan het eind van de vorige sessie hadden we haar gevraagd een schild en zwaard voor zichzelf te maken, die had ze bij zich. Ze kon haast niet wachten om ze te tonen.
Haar schild was een schilderij geworden: ze had er symbolen op geschilderd die haar moed en kracht geven om zichzelf te beschermen. Twee zwarte katten, vlinders, een engel waarin alle kleuren van de regenboog zaten verwerkt, een bloem en een zwarte donderwolk waar een gele bliksemschicht uit kwam. Ze zei dat ze enorm van de natuur houdt, vandaar haar keuze voor deze symbolen.
Haar zwaard was een kartonnen rol waar ze een bloem omheen had gewikkeld, de doornen had ze erbij getekend. Heel bijzonder!
Ik had haar een paar richtlijnen gegeven die haar bij het voorlezen zouden helpen. Het ging zonder enig probleem. Ze wilt echt graag vooruit met dat voorlezen voor publiek. Wij vinden dat ze daar bijna klaar voor is.
Bijna.
Eerst eens kijken hoe het er ondertussen in haar toren aan toe gaat.
Karen begon aan een geleide meditatie, die weer erg leuk werd.
Een man klopte aan. Het spel was begonnen.
Karen: “Klop klop.”
Ik deed het geluid na door op een stukje hout te kloppen.
Mag ik binnenkomen?” vroeg de man.
Stilte.
Karen herhaalde de vraag.
“Neen,” zei Merel uiteindelijk.
De “man” bleef kloppen en vragen of hij even mocht binnen komen, maar nee hoor, dat mocht niet.
In het begin ging dat rustig en was hij nog redelijk beleefd, maar de man begon gaandeweg erg ongeduldig te worden omdat hij er niet in mocht. Op den duur kwam ik handen tekort: ik bonkte op mijn trommel, klopte op een stukje hout, en rinkelde als gek met de bel.
Het werd niks, Merel weigerde open te doen.
Karen liet nu merken dat de man niet veel goeds in de zin had: hij begon wel heel erg opdringerig te worden!
Omdat ik zag dat Merel niet genoeg uit haar schulp kwam, besloot ik haar bij te staan met mijn trommel en moedigde haar aan. Daarop pakte ze haar schild, zette het op haar schoot en bleef er veilig achter zitten. Haar zwaard hield ze in haar vrije hand. De man klonk alsmaar gemener. Bovendien begon hij nu ook vuile praat te verkopen, van enige beleefdheid was al lang geen sprake meer. Hij verhief zijn stem op geen enkel moment, hij bleef rustig doorgaan met zeuren. Karen en ik hadden er lol in!
“Ga weg, ik doe niet open,” zei Merel. Niet overtuigend genoeg, vond ik, bovendien giechelde ze wat nerveus, dus begon ik steeds luider te trommelen en te roepen, en haar aan te moedigen om mee te brullen. We wilden dat Merel haar stem eens echt zou verheffen, dat ze die kerel eens flink op zijn plaats zou zetten, hem desnoods een tik verkopend met haar zwaard. Ze wilde echt wel, maar kon niet. Nog niet.
Een ding is zeker: mochten we dit een paar sessies geleden hebben geprobeerd, zou ze waarschijnlijk zijn beginnen huilen en zich achter haar stoel hebben verschanst, maar deze keer niet.
Merel is echt heel hard aan het transformeren en nu zitten we bij haar kern: de toren waarin ze zich veilig waant. Haar “veilige” plek waar niemand in mag, die muren, waarachter zij zich al zovele jaren achter verschuilt, die gaan we stilaan helpen afbrokkelen. Want is iemand echt wel veilig in zo’n toren? Of heeft zo iemand zichzelf opgesloten? Deze vragen stelden we haar. Ze werd er stil van want zo had ze het nog niet bekeken.
De tijd is gekomen om daar verder op in te gaan, ze is er klaar voor.
Wij kijken al uit naar de volgende keer!
Wie weet doet ze de deur dan eens open, al was het maar op een kiertje. Mag ze zelf bepalen.