Geschreven door Nikkie van Lierop.
Afscheidsritueel in het bos
Karen had een mooi bos gevonden waar we gebruik van mochten maken voor een dagje rituele therapie. Die dag begon met zware regenbuien, ik vreesde een beetje dat we alsnog naar binnen moesten, maar zodra we op onze plek aankwamen, verscheen als bij toverslag de zon.
Eigenlijk ging het precies zo met onze eerste cliënte.
Die dag, immers, zou zij afscheid nemen van haar ongeboren kind, een kind dat haar werd opgedrongen toen zijzelf nog kind was. Daar, in dat bos, zouden we een afscheidsritueel doen. Karen en ik hadden een schopje voor haar meegenomen, alsook klei, vleugeltjes, stofjes, glittertjes, hartjes en een zilverkleurig touwtje.
Karen vroeg haar het kindje na te maken met de klei.
Het duurde even voordat ze eraan begon, maar toen ze dat deed, deed ze dat op een manier die zoveel liefde uitstraalde, en met zo’n berusting, dat mijn hart diep werd geraakt. Ze hield het simpel, veel had ze niet nodig. Het belangrijkste waren misschien wel de vleugeltjes, die ze heel bedachtzaam met een stukje touw aan het kindje vastmaakte.
Wat was het mooi. Of ze het een naam wilde geven, vroeg Karen haar. “Kleintje,” was het antwoord. Een mooie naam, vonden wij. Ze koos een door Karen gehaakt stofje, waar ze het kindje in wikkelde. Een perfect dekentje.
De tijd was gekomen om het te begraven. Zij mocht kiezen waar ze dat wilde doen. Met het schopje in haar hand ging ze op zoek en stond uiteindelijk stil bij een mooie boom. Aan de voet ervan groef ze het kleine graf en legde haar kindje erin. Karen en ik stonden erbij als stille getuigen. Ik voelde tranen opwellen en liet ze de vrije loop. Ze had een afscheidsbrief geschreven voor haar Kleintje en las die luidop voor.
Hoe moedig kan een mens zijn, dacht ik. Hoeveel dient iemand mee te maken en toch dat warme, liefdevolle hart behouden? Dat ze nog even alleen wilde zijn, liet ze weten. We bekeken het tafereel vanop een discrete afstand. Het was een prachtig zicht, eigenlijk. Kwetsbaar en krachtig tegelijk.
Toen ze terugkwam, zei ze dat ze het had kunnen loslaten. Dat zagen we ook, ze straalde rust uit.
De overgang van het ene ritueel ging vlotjes over naar het volgende, want niet enkel nam ze die dag afscheid van een vorig leven, het was nu ook tijd voor het volgende stuk: het verwelkomen van een nieuw leven: haar eerste kleinkind. We kraakten het flesje champagne en zongen kinderliedjes. Ze had cadeaus bij voor ons: mooie, ingekaderde kunstwerkjes van vrouwen die haar aan ons doen denken. Het mijne staat thuis op de vensterbank. Elke dag kijk ik ernaar, en dan voel ik grote dankbaarheid.
Dit was een prachtig ritueel, het voelde helemaal juist.
Een week later zagen we haar weer, bij een andere gelegenheid, en ze duwde een enveloppe in mijn hand. De brief die erin zat, werd met de hand geschreven. De tekst gaat als volgt:
“Gisteren is reeds gestorven.
Vandaag werd geboren
En morgen misschien onvruchtbaar
Neem je dromen mee vandaag
Laat je droom ontwaken
En neem ze mee op je droomvlucht…
Dromen vol kleuren en betovering,
Zo klein, nu en dan heel groot
Morgen wordt misschien niet gevoed en geleefd
Op deze wonderkluit
Neem je dromen mee vandaag
Waag de sprong en val
Magie is dichtbij als je ze wilt zien
Als je ze wilt voelen, proeven, aanraken…
Jouw droomvlucht, vol magie, laat ze geboren worden
Omarm haar, geef ze al jouw liefde
Dan overleeft ze morgen en overmorgen en…
Dan overleef jij, jouw hart
En ervaar je klanken en noten
Nooit geëvenaard, zo puur, zo gekleurd
Jouw diepste droom
Jouw ziel in harmonie…”
Merel in het bos
Die dag in dat bos mochten we ook Merel verwelkomen. We maakten er een punt van om elke cliënt in stilte naar onze plek te begeleiden. Tijdens de korte wandeling kregen we zo allen de tijd om in onszelf komen. De lieve Merel werd plots bang en begon te huilen. Dit was erg ver buiten haar comfortzone, ze wist niet waar ze terecht zou komen en wat wij met haar zouden doen. Maar Merel zou Merel niet zijn als ze de sprong niet zou wagen!
De natuur is waar zij het liefst is, dat blijkt ook uit de geleide meditaties die Karen elke keer met haar doet. Ze komt dan altijd terecht in groene weilanden en prachtige bossen, met veel bloemen in alle kleuren. Daarbij begeleid ik hen met zachte klanken en melodieën. Dat sterkt haar om de sessies, waarin we haar iedere keer uit die veilige plek vragen te komen, al is het maar voor even.
Deze keer was niet anders.
Bij een vorige sessie vroeg Karen haar zichzelf aan te raken, te strelen. Daar heeft Merel het erg moeilijk mee. Het vergde heel wat moed van zichzelf om haar vingers op haar gezicht te voelen. Deze keer vroeg Karen haar of zij haar handen mocht masseren. Na enig twijfelen liet ze het toe. Daarna vroegen we haar of ik dat ook mocht doen. Voor mij was ze nog steeds een beetje bang, maar uiteindelijk mocht het toch. Dat onze handen zo veel van elkaar verschillen, zei ze, de manier van aanraken ook. Karen had heerlijk geurende crèmes mee, en Merel koos er eentje uit.
Ze ontspande zichtbaar. Iets later masseerde ze ook onze handen. Ze deed het zacht als een… Merel. Toen we geritsel in de struiken hoorde, fantaseerden we lachend dat er eekhoorns waren, en andere leuke diertjes. Ze hielden afstand, bekeken ons vanop takken en van achter knoestige boomstammen.
Op de weg terug naar haar wagen was ze niet bang meer. Ze zei dat ze altijd wel met ons in een bos wilt zitten!
Jaloezie
Onze derde cliënt zat met nogal wat kwaadheid waar ze geen bleef mee wist. Ze kon zich maar niet ontspannen, en praatte snel. Over hoe druk ze het had, en toen Karen haar vroeg wat er echt bij haar speelde, kwam het eruit: ze voelde zich kwaad, vooral op zichzelf, maar vooral was ze jaloers.
Ah, jaloezie, dat groene beest! Iedereen krijgt daar minstens een keer in zijn of haar leven mee te maken. Het vreet je op van binnenuit. Ik vroeg haar op te staan en pakte mijn trommel erbij, vast van plan dat ongedierte weg te jagen.
“Schreeuw het uit,” zei ik, “laat maar eens horen hoe boos en jaloers je bent!” We zagen hoe moeilijk dat voor haar was, haar lichaam was helemaal gespannen, daarom vuurden we haar aan door zelf te schreeuwen en op en neer te springen. Ze wilde zo graag, maar kon het niet meteen toelaten. Na lang trommelen en roepen deed ze plots mee, we kregen een stukje te zien van iets wat zij niet wilt tonen, want tonen is loslaten. En loslaten is niet gemakkelijk.
Loslaten
Deze dag in dat mooie bos draaide volledig om loslaten. De eerste liet een kindje los. De tweede een stuk van haar angst. De laatste een stukje woede.
Magisch mooi
Wat een heerlijke, wonderlijke, magische dag was dat.
Karen en ik hebben besloten een stuk bos te zoeken waar we in de toekomst al onze gezamenlijke sessies kunnen gaan doen. Een bos met een gezellige hut waar we, bij slecht weer, kunnen schuilen bij een warme kachel. We zijn er zeer zeker van dat dit op ons pad zal komen.
In een bos ben je dichter bij de aarde en voel je je veilig. Je kunt er roepen en huilen en brullen wat je wilt, er is niemand die je hoort. Bovendien neemt een bos veel negatieve energie weg.
Kom maar op, bos en hut, we zijn er klaar voor
Zelf interesse in onze rituele therapie, contacteer ons via ons contact formulier.